Kendi derdim değil Türkiye/Dünya ile ilgili, günümüz dünyası

Attilas' Alıntı:

Öyle şeyler oluyor ki ben hangi işe sarılsam orada herşey patlıyor. İşten kaçmam, tembellik yapmam, he nedir takıntılıyım da...
Şöyle aynı ortamda değiliz ki sabaha kadar anlatayım.

İnan bana sende bende üstü kapalı konuşuyoruz. Birçok dediğimizi çok iyi anladığımızı düşünüyorum. Ney kötüyse hayatımda nasıl biri olmamam gerektiği zihinsel değişimlerime sebep oldu. Mükemmelliyetçi yapımdan tut, erteleme sorunlarım, fomo, fobo sorunlarım. Bilgiye, samimiyete inanmamak gibi, obsesif bir sürü şey geliştirdim. Belki de kompulsif de...Kapımı kitlemeden içerideki odaya gidemiyorum ya oturma odasına, çünkü benim alanıma çöplüğüme kimse girsin bile istemiyorum...Taktım mı kafaya takıyorum. İnternet altyapım düzgün olsa bütün hayatımın değişeceğine inanıyorum. Kendimi kendime kanıtlamadan aslında ölmek istemiyorum. Bu rutin nereye kadar bu şekilde gidecek bilmiyorum. Yani, aslında hiç peşini bırakmıyorum. Belki de başka bir konu bir kırılma noktası var ve anlayamıyorum. Aslında yaşamak da istiyoruz. Zorluyoruz. Kimsenin ahını da almadım, valla aklım almıyor. Arkadaşım (araba aksesuarcı) sen gelince işler iyileşiyor diyor. Başkasına hayat veriyorum ve kendimde sanki kalkan var da bana uğramıyor gibi. Kendime yararım olmuyor nedense. En çok da buna uğraşıyorum, cimri değilim, yardımlaşmayı da severim. Kimse de yanımda olmaz ya neyse, oraya hiç girmeyeceğim. Yok abi yok dengeyi kuramıyorum. Almam gereken ilaç neyse (manevi olarak) onu almamışım işte, çözülmüyor. Alamadığımızın peşine düşüyoruz ister istemez. Bilinçaltımız işgüzar gerçek ile yanlışı ayırt etse...

Bunun gibi 1000 tane konu düşün...

Genişletmek için tıkla ...

Logan' Alıntı:

Kardeşler birgün forumdan herkes değil ama çok kalabalık olmadan sadece bu konudaki arkadaşlar hepimiz bir kafede görüşelim isterim sohbet edelim isterim.

Anlıyorum tabi, senide diğer arkadaşlarıda aslında aynı kafadayız benzer olayları yaşamışız.

Vallaha İnşAllah hedeflerimize ulaşırız dualarımız kabul olur kardeşler

@Graveworm @Tevfik

Çünkü çok büyük gerçekleştiremeyecek kadar büyük hedeflerimiz yok ama gerçekleştirmek için şartlar şuan uygun değil durum bu.

Genişletmek için tıkla ...

Attilas' Alıntı:

Kimseye yük olmayalım diye dışarı çıkamıyorum.
Çevremde arkadaşım dediğim bir kaç kişi de buna dahil.
İnşallah birgün o da olsun tabii ki isterim

Genişletmek için tıkla ...

Tevfik' Alıntı:

Süper olur hocam, bir yerde oturup yemek yiyelim çay/kahve içelim ben de dostluğun ebedi kalmasını isterim. Harika olur.

Genişletmek için tıkla ...

Graveworm' Alıntı:

Attilas @Tevfik Logan bizim yapacağımız maksimum etkinlik, online konferans yapmak olur hocalar.

Genişletmek için tıkla ...

Attilas' Alıntı:

Bazen, içimizde birikenleri dışa vurmamız gerekiyor. Hani derler ya, "Erkekler ağlamaz," falan... Geçsinler bunları. Hayat, şovalyemiz kendimiz olunca daha da bir zorlaşıyor. Kimse bizi pohpohlamıyor, el bebek gül bebek muamelesi yapmıyor. Kadınların değerini onlara veren bir dünya düzeni var. Bizse 1-0 geriden başlayıp, kendi karakterimizi ortaya koymaya çalışıyoruz. Yani bildiğiniz bayat hayat.

Abilikler, babalıklar, dostluklar, ilişkiler, şu kanka kelimesi...
Bir de sosyal medya var tabii. Hepimiz o mükemmel hayatların içinde kaybolup gidiyoruz. "Nerede o eski insanlık," diyoruz ama değişen sadece biz miyiz?

Hayat çok gerçek, yaşadıklarımız, pişmanlıklarımız, vazgeçtiklerimiz... Belki de hepimiz ayrımcılık içinde, soğuk bedenlerimizle dünyaya geldik, sonradan gözümüzü açtık. Kurban psikolojisi de bir işe yaramadı, yaşadığımızı bizden başka kimse bilemez. Geçmiş depresyon, geleceğim kaygı, şu anım... Bir şeyler. Ya duvara çarptık, ya da birilerinin uydusuyduk. Şimdi derimizi değiştirip yeniden kaynamaya başladık. Bazen de derdimiz ne bilmiyorum.

Beklentilerle yaşamamak lazım, kimseyi ciddiye almamak lazım, ama en önemlisi de insanları ciddiye almak lazım. Garip bir cümle, biliyorum, ama ne demek istediğimi anladınız sanırım. Şimdilerde dünyada ilgimi çeken pek bir şey yok. Başarılı olmak istediğim çok şey var ama sistem sanki buna izin vermiyor. Ya da başarılı olursak bu etik değil, ahlaki değil gibi bir sürü kompleks konu... Zincirin dışında kalıyoruz, merkeziyetsiz bile olamıyoruz. Sanki Matrix'in tavşan deliğinde, kapitalist bir dünyada, nelere maruz kalıp, nelere emirlere uyup uymamamız gerektiği, başarılarımızın nasıl olması gerektiği, ilişkilerimizin nasıl olması gerektiği gibi bir sürü saçma sapan ideoloji, yargı ve norm var. Ve sistemdeki bir sürü köle bunlara uyduğu için, uymayanlar da zincirin dışında kalıyor.

Ne mi yapıyorum şimdi? Hangi beklentimi hayatımdan çıkarmalıyım, kime ne samimiyet borcum var diye düşünüyorum. Bir yandan da, tam 'saldım çayıra' diyeceğim, bütün fırsatların önümden kayıp gideceğini hissediyorum. "Arzulayıp eyleyemeyen hastalık üretir," der Buddha. Belki de haklı. Ve Spinoza da "Kendini kaybetmek" derdi. Belki de tüm bu arayışlar, kendini kaybetmemek için bir çaba. Ama işte her şey çok garip, çok karmaşık ve anlatacak çok şey var, anlatacak hiçbir şey de yok gibi."

Genişletmek için tıkla ...

fevzidurmayann' Alıntı:

Dışarıya çok yansıtmam ama son zamanlarda depresyon beni o kadar dibe çekiyor ki nereye kadar geçecek bilmiyorum. Ama üzülerek diyorum ki dilim varmasa bile gerçekten bir hastalıkla ölüp gitmek istediğim çok durumlar oluyor. Çok da bir şey yaşamadım şükür. Ama her şey üst üste gelince kar topu oldu altında kaldım resmen. Bir sene dişimi tırnağıma taktım çalıştım olmadı. O gün eve geldiğimden sonra hiçbir şey iyiye gitmedi. Bir anda yalnız kaldım. Bir hevesle işten çıkıp yorgun argın konsere gidip kimseyi bulamayıp geri dönünce anlamıştım artık bir şeyler eskisi gibi olmayacaktı.
Attığım her adım bir şeylerden kaçmak içindi. Son gün bir şeyler yazdım gideyim dedim araya koyduğum bölüm denk geldi tamam dedim bak herkes git falan tavsiye ediyor şans ver dedim. Her şey yolunda gidiyordu yurt okul düzenimi kurdum arkadaşlarım falan bir anda işler kötüye gitti. Doğum günümde son kez eşyalarımı topladım eve geldim. Çalışsam çok güzel yerlerde olabilirdim ama bir türlü olmuyor. Oturdum bir deneme çözdüm çoğu arkadaşımın gelemediği sonucu yaptım ama çok korkak birisiyim hep bu yüzden yapamadım. Her gün yalan atıyorum çalışıyorum diye çalışmasam sürünücem biliyorum ama çalışmıyorum da. Birkaç soru ile gidebilirim ama bu sene yerleştiğim için 100 bin kişi falan geriye atacak falan aile evinde durmak da çok kötü. Onlar da okumamı istiyor ama gelip de kimse halimi hatrımı sormuyor. Babam desem çocukluğumdan beri ayrılardı. Bu olaylardan sonra kavga ettim artık ölüsü ölüme durumuna geldim. Çok kötü bir durumdayım. Sanki güzel günler gelmeyecek gibiyim umarım düzelir. Biraz da olsa içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla ...