Dışarıya çok yansıtmam ama son zamanlarda depresyon beni o kadar dibe çekiyor ki nereye kadar geçecek bilmiyorum. Ama üzülerek diyorum ki dilim varmasa bile gerçekten bir hastalıkla ölüp gitmek istediğim çok durumlar oluyor. Çok da bir şey yaşamadım şükür. Ama her şey üst üste gelince kar topu oldu altında kaldım resmen. Bir sene dişimi tırnağıma taktım çalıştım olmadı. O gün eve geldiğimden sonra hiçbir şey iyiye gitmedi. Bir anda yalnız kaldım. Bir hevesle işten çıkıp yorgun argın konsere gidip kimseyi bulamayıp geri dönünce anlamıştım artık bir şeyler eskisi gibi olmayacaktı.
Attığım her adım bir şeylerden kaçmak içindi. Son gün bir şeyler yazdım gideyim dedim araya koyduğum bölüm denk geldi tamam dedim bak herkes git falan tavsiye ediyor şans ver dedim. Her şey yolunda gidiyordu yurt okul düzenimi kurdum arkadaşlarım falan bir anda işler kötüye gitti. Doğum günümde son kez eşyalarımı topladım eve geldim. Çalışsam çok güzel yerlerde olabilirdim ama bir türlü olmuyor. Oturdum bir deneme çözdüm çoğu arkadaşımın gelemediği sonucu yaptım ama çok korkak birisiyim hep bu yüzden yapamadım. Her gün yalan atıyorum çalışıyorum diye çalışmasam sürünücem biliyorum ama çalışmıyorum da. Birkaç soru ile gidebilirim ama bu sene yerleştiğim için 100 bin kişi falan geriye atacak falan aile evinde durmak da çok kötü. Onlar da okumamı istiyor ama gelip de kimse halimi hatrımı sormuyor. Babam desem çocukluğumdan beri ayrılardı. Bu olaylardan sonra kavga ettim artık ölüsü ölüme durumuna geldim. Çok kötü bir durumdayım. Sanki güzel günler gelmeyecek gibiyim umarım düzelir. Biraz da olsa içimi dökmek istedim.
